داروسازی در ایران ریشه در دوران باستان دارد، جایی که از گیاهان و مواد طبیعی در متون کهن مانند اوستا و کتب ابن‌سینا و رازی برای درمان استفاده می‌شد، و در دوره صفویه با تألیف آثاری چون "تحفه حکیم مؤمن" اعتبار یافت؛ اما داروسازی نوین با تأسیس دارالفنون در ۱۲۶۸ قمری (۱۸۵۰ میلادی) توسط امیرکبیر آغاز شد، که آموزش علوم غربی را معرفی کرد و در ۱۳۱۳ با دانشکده داروسازی دانشگاه تهران مستقل گردید، در ادامه دانشکده داروسازی تبریز از مهر ۱۳۲۸ به عنوان دومین دانشکده داروسازی ایران آغاز به فعالیت نمود. اولین کارخانه مدرن توسط دکتر غلامعلی عبیدی در ۱۳۲۴ راه‌اندازی شد و پس از انقلاب ۱۳۵۷، با تمرکز بر خودکفایی در دوران جنگ و تحریم‌ها، صنعت ملی شد و به تولید ژنریک، بیوتکنولوژی و نانوداروها گسترش یافت، که امروز بیش از ۹۷ درصد نیاز داخلی را تأمین می‌کند. در این بین بیش از ۹۰ شرکت تولید کننده ی دارو، تجهیزات و لوازم پزشکی در استان آذربایجان شرقی فعالیت می نمایند که روی هم رفته بیش از ده درصد نیاز دارویی کشور را تولید می کنند و سه شرکت داروسازی دانا، زهراوی و شهید قاضی که از بزرگترین کارخانجات داروسازی کشور می باشند نقشی کلیدی در این امر ایفا می نمایند.